Jakże
szybko posuwa się naprzód odstępstwo organizacji Towarzystwa Strażnica
od czystej wody prawdy, pochodzącej z Biblii! Dwa główne nurty –
powiązane ściśle ze sobą – tj. doktryna o rzekomym rozpoczęciu
mesjańskiego Królestwa w 1914 toku i pomyślnym osądzeniu „niewolnika” w
latach 1918-1919 są z coraz większą natarczywością wtłaczane do głów i
serc ŚJ. Łączy się to z niebywałą arogancją i pewnością siebie
pisarzy. O odstępczym kierunku, zmierzającym w stronę sekciarstwa,
świadczy też wysokie mniemanie o sobie tzw. „pomazańców”, uważających
się za tych, którzy zaszczycają swoim istnieniem „drugie owce” i
wyrażających swoje wątpliwe interpretacje za pomocą dawno już
wyświechtanych i skompromitowanych przez rzeczywistość zwrotów stylu
„dobitne dowody wskazują...”, „rozsądny jest wniosek...” itp. Większość
ŚJ, którzy patrzą w Strażnicę jak przysłowiowa „sroka w kość”,
nie potrafi dostrzec kryjącej się za tym wszystkim najzwyklejszej
manipulacji, mającej zapewnić i utrzymać wygodną pozycję CK, które już
dawno samozwańczo zdążyło ogłosić się reprezentantem „wiernego
niewolnika”. Jakże gorzko i na czasie wydają się brzmieć słowa apostoła
Pawła z 1 Listu do Koryntian 4:6-8: „Nie
wychodźcie poza to, co jest napisane” — abyście każdy z osobna nie
byli nadęci na korzyść jednego, a przeciwko drugiemu. Bo kto sprawia,
że się różnisz od drugiego? I cóż masz, czego byś nie otrzymał?
A jeśli istotnie otrzymałeś, to dlaczego się chełpisz, jak gdybyś nie
otrzymał? Już się nasyciliście? Już jesteście bogaci? Już zaczęliście
bez nas królować? i obyście zaczęli królować, abyśmy również my z wami
królowali”.
Zobaczmy zatem, z czym TS wchodzi w rok kalendarzowy 2007 i jak kończy rok 2006:
Za pośrednictwem swego ducha Jehowa ‘przebywa i się przechadza’ wśród pomazańców
(2 Kor. 6:16). Nieustannie kieruje swoim ‘wiernym niewolnikiem’ (Mateusza 24:45–47). „Drugie owce” zaś cenią sobie zaszczyt współdziałania z gronem pomazańców (Jana 10:16, Mateusza 25:37–40).
Strażnica z 1. 11. 2006 r., 1 art. do studium, akapit 11
Jehowa nieustannie kieruje swoim ‘wiernym niewolnikiem’.
To dopiero ciekawostka! Pomijając już fakt, że Panem „niewolnika” jest
raczej Jezus, należałoby zapytać, jak to „nieustanne kierownictwo”
Jehowy uwidacznia się w praktyce? Czy miałyby świadczyć o nim
zmieniające się poglądy (często tam i z powrotem) na temat tożsamości
„władz zwierzchnich”, czasu (lub nawet daty) powrotu Pana,
zmartwychwstania, przeszczepów narządów, przyjmowania szczepionek,
surowicy krwi i jej frakcji itp.? Jak można obciążać Boga
odpowiedzialnością za swoje rozliczne błędy? Co zaś do „zaszczytu”, o
którym zarozumiale piszą wydawcy Strażnicy, mając oczywiście
siebie na myśli (bo przecież tak naprawdę przeciętny głosiciel w
wyjątkowych wypadkach ma możliwość współdziałania z pomazańcami), to
chyba lepiej byłoby poczucie „zaszczycenia” pozostawić tym, którzy wg TS
powinni je odczuwać, a nie sugerować go czytelnikom, wszczepiając im
tym samym wrażenie przynależności do jakiejś niższej „klasy”. Jakże
bardzo przypomina to postępowanie przywódców judaizmu z I w. n.e.
opisanych w ewangeliach!
W tej samej Strażnicy czytamy:
Jehowa
odpowiednio wykwalifikował chrześcijan namaszczonych duchem, żeby „byli
sługami nowego przymierza" (2 Koryntian 3:5, 6). Powierzył im obowiązek
głoszenia „dobrej nowiny o Królestwie" oraz 'czynienia uczniów z ludzi
ze wszystkich narodów' (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Pomazańcy wiernie
wywiązują się z tego zlecenia, toteż miliony ludzi dają posłuch dobrej
nowinie, niejako mówiąc do nich: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z
wami jest Bóg" (Zachariasza 8:23). Takie osoby z radością pracują dla namaszczonych „sług naszego Boga”
jako duchowi „rolnicy i hodowcy winorośli”. W ten sposób drugie owce
wydatnie wspierają pomazańców w tym ogólnoświatowym dziele.
Strażnica z 1. 11. 2006 r., 1 art. do studium, akapit 14
Świadomie czy nie – pisarze literatury ujawnili w powyższym zdaniu swoje faktyczne cele bądź pobudki. Przeczytajmy jeszcze raz: Takie osoby z radością pracują dla namaszczonych „sług naszego Boga” jako duchowi „rolnicy i hodowcy winorośli”. Zastosowano tu chybioną, kompletnie prywatną (ale CK ma do tego prawo) interpretację słów z Księgi Izajasza 61:5,6: „I
staną obcy, i będą paść wasze trzody, a cudzoziemcy będą waszymi
rolnikami i hodowcami winorośli. Wy zaś będziecie zwani kapłanami
Jehowy; będzie się o was mówić, że jesteście sługami naszego Boga.
Będziecie spożywać zasoby narodów i będziecie się chlubić ich chwałą.”
Z powyższych słów wyraźnie wynika, ze trzody opisane w proroctwie Izajasza są własnością ludzi. Tymczasem chrześcijanie stanowią „trzodę Bożą” (Dz. Ap. 20:28).
W
tej wątpliwej wartości interpretacji pisarze TS powinni pójść do końca i
stwierdzić zgodnie z Księgą Izajasza), że ci, którzy nie są
„pomazańcami” są dla CK „obcymi” i „cudzoziemcami”. Nie można ich też
nazwać „sługami
naszego Boga”, bo przecież według proroctwa są nimi jedynie „kapłani”.
Tak więc, drodzy bracia z CK, „drugie owce” będą wam niewątpliwie
wdzięczne, że tak jasno pokazaliście im, gdzie jest ich miejsce w
organizacji, a sami przyznaliście wreszcie, że tak naprawdę trzodę Bożą
uważacie za swoją.
A teraz przeczytajmy, jakież to „nowe światło” rozbłysło w noworocznej Strażnicy:
Kiedy miało nastąpić owo pierwsze zmartwychwstanie? Istnieją dobitne dowody na to, że już się odbywa.
Porównajmy na przykład dwa rozdziały Księgi Objawienia. Zacznijmy od
rozdziału 12. Opisano tam, jak wkrótce po objęciu tronu Jezus Chrystus,
wspierany przez świętych aniołów, toczy wojnę z Szatanem i demonami
(Objawienie 12:7-9). Na łamach tego czasopisma niejednokrotnie
wskazywano, iż walka ta rozpoczęła się w roku 1914. (...). Rozsądny jest zatem wniosek, że pomazańcy, którzy umierają przed Armagedonem,są wskrzeszani w okresie między rokiem 1914 a samym Armagedonem.
Czy
można dokładniej ustalić, kiedy się rozpoczęło pierwsze
zmartwychwstanie? Ciekawą wskazówkę zawiera Księga Objawienia 7:9-15,
gdzie apostoł Jan opisał wizję „wielkiej rzeszy, której żaden człowiek
nie zdołał policzyć”. Tożsamość tej grupy wyjawił Janowi jeden z 24
starszych, wy obrażających 144 000 współdziedziców Chrystusa
wyniesionych do chwały niebiańskiej (Łukasza 22:28-30; Objawienie 4:4).
Jan także spodziewał się żyć w niebie. Ponieważ jednak w trakcie rozmowy
z tym starszym wciąż przebywał na ziemi, więc w tej wizji wyobrażał pomazańców żyjących na naszym globie, którzy jeszcze nie otrzymali nagrody niebiańskiej.
Jaki zatem wniosek można wyciągnąć z faktu, że jeden z 24 starszych odsłonił Janowi tożsamość wielkiej rzeszy? Wygląda na to, że wskrzeszeni członkowie grupy 24 starszych mogą obecnie uczestniczyć w przekazywaniu prawd Bożych. Dlaczego ta informacja jest istotna? Ponieważ poprawne zrozumienie, kim jest wielka rzesza, wyjawiono namaszczonym sługom Bożym na ziemi w roku 1935. Skoro tę ważną prawdę przekazał jeden z 24 starszych, musiał zostać wskrzeszony do życia w niebie najpóźniej w roku 1935. Z tego by wynikało, że pierwsze zmartwychwstanie rozpoczęło się między rokiem 1914 a 1935. Czy jego początek da się ustalić jeszcze dokładniej? W tym miejscu warto rozważyć coś, co można uznać za biblijną analogię.
Jezus Chrystus został namaszczony na przyszłego Władcę w Królestwie
Bożym jesienią 29 roku n.e. Trzy i pół roku później, wiosną 33 roku,
zmartwychwstał jako potężna osoba duchowa. Czy można zatem przyjąć, że
skoro Jezus zasiadł na tronie jesienią 1914, to jego wierni namaszczeni
naśladowcy zaczęli powstawać do życia trzy i pół roku później, wiosną
1918 roku? Istnieje taka możliwość. Chociaż nie znajduje bezpośredniego potwierdzenia w Biblii,
pozostaje w zgodzie z wersetami wskazującymi, że pierwsze
zmartwychwstanie zaczęło się odbywać wkrótce po rozpoczęciu się
obecności Chrystusa. Na przykład apostoł Paweł napisał: „My, żyjący,
którzy pozostaniemy przy życiu aż do obecności Pana [nie zaś do końca jego obecności], w żaden sposób nie wyprzedzimy tych, którzy zapadli w sen śmierci; ponieważ sam Pan zstąpi z nieba
z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą i ci,
co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi. Potem my, żyjący,
którzy pozostaniemy przy życiu, będziemy wraz z nimi porwani w obłokach,
aby spotkać Pana w
powietrzu; i tak zawsze będziemy z Panem" (l Tesaloniczan 4:15-17). Tak
więc namaszczeni chrześcijanie, którzy zmarli przed rozpoczęciem się
obecności Chrystusa, zostali wskrzeszeni do życia w niebie wcześniej niż
ci, którzy doczekali jej żywo. Oznacza to, że pierwsze zmartwychwstanie zaczęło się w początkowym okresie obecności Chrystusa i odbywa się w jej trakcie (l Koryntian 15:23). Nie nastąpiło w jednym momencie, lecz jest rozłożone w czasie.
Strażnica z 1. 1. 2007 r., 2 art. do studium, akapity 9 – 13
Gdy czyta się powyższe wywody, na myśl przychodzą słowa apostoła Pawła zapisane w 2 Tes. 2:11. Brzmią one (wg przekładu BW): „I dlatego zsyła Bóg na nich ostry obłęd, tak iż wierzą kłamstwu”. Trwający
najwyraźniej po dziś dzień kult drugiego prezesa TS Josepha Rutherforda
w połączeniu z upartym trzymaniem się na przekór Biblii i historii
doktryny o rozpoczęciu się „obecności Chrystusa” w roku 1914,
doprowadził w istocie CK do „ostrego obłędu”. Nie mając w zanadrzu
żadnych faktycznie przekonujących bądź nowych wyjaśnień, a chcąc
podtrzymać wrażenie posiadania specjalnego statusu „kanału łączności” z
Bogiem, CK publikuje pseudoduchowe „wykładnie” w stylu powyżej
zacytowanych wywodów. Roi się w nich od błędów. Omawiając je, miejmy w
pamięci zdanie ze Strażnicyz 1. 11. 2006 r.: „Jehowa nieustannie kieruje swoim ‘wiernym niewolnikiem’”
1. Przeczytajmy, co dokładnie zawierają słowa z 7 rozdziału Apokalipsy, wersety 13 –17:
I odezwał
się jeden ze starszych, i rzekł do mnie: „Kim są ci ubrani w białe
długie szaty i skąd przyszli?” Zaraz więc powiedziałem mu: „Panie mój,
ty to wiesz”. A on rzekł do mnie: „Są to ci, którzy wychodzą
z wielkiego ucisku i wyprali swoje długie szaty, i wybielili je we
krwi Baranka. Właśnie dlatego są przed tronem Boga i dniem i nocą
pełnią dla niego świętą służbę w jego świątyni; a Zasiadający na
tronie rozpostrze nad nimi swój namiot. Nie będą już więcej głodować ani
już więcej pragnąć ani nie porazi ich słońce ni żadna
spiekota, ponieważ Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł
i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką
łzę”.
Nawet gdyby przyjąć, że doktryna o roku 1914 jest zasadna, to z wypowiedzi „starszego” wyraźnie wynika, że mówi on o końcowym rezultacie uznania przez Boga ludzi za godnych znalezienia się w „wielkiej rzeszy”. Dowodzą tego słowa: „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku”,
a więc nie ci, których sędzia Rutherford uznał w 1935 roku za „lud
wielki”. Prawdopodobieństwo, że ktokolwiek ze wskazanych przez
Rutherforda osób dożyje „wielkiego ucisku” (jeżeli w ogóle jeszcze jacyś
żyją) jest niezwykle nikłe, a przecież mają to być ci, którzy żywo z niego wychodzą. Zadufany w swoja mądrość sędzia Rutherford publikował w tamtym czasie broszurę „Miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”,
której już sam tytuł pokazuje, jak dalece się mylił. Powtórzmy jeszcze
raz: Decyzja o zakwalifikowaniu kogoś przez Boga do „wielkiej rzeszy” nie jest decyzja ludzką. „Starszy” z 7 rozdziału Objawienia nie wyjawia Janowi czasu podania interpretacji do głowy prezesa TS, lecz końcowy wynik osądu Jehowy. Świadczą o tym również słowa z Apokalipsy 7:9:
„(...) Wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć (...)”. Świadkowie Jehowy, trwający przy wersji Rutherforda, który skojarzył Ewangelię Jana 10:16 z 7 rozdziałem Apokalipsy, skrupulatnie liczą swoje szeregi, dając na łamach literatury niejednokrotnie do zrozumienia, że tylko oni są i będą uznani za wielką rzeszę.
Kto ma rację – Biblia czy literatura TS?
Kto ma rację – Biblia czy literatura TS?